Amonnieten vrouw

Vroeger en nu staan dichter bij elkaar dan we vermoeden. Het heden is niets anders dan het herhalen van het verleden en daarom kan je zeggen dat er niets nieuws is onder de zon, want al wat je zegt is “van horen zeggen”.

Het begrip en het ding “de wereld” zoals we hem nu voorspiegelen en ondergaan, zou gestart zijn vanuit de oerknal, van waaruit een excentrische opwaartse beweging is ontstaan. Van daaruit is veel van wat wij nu kunnen waarnemen voortgekomen.

Zo waren ooit de verschillende werelddelen aaneen in de vorm van een menselijke schedel, terwijl ze zich nu nog steeds verder van elkaar ver-wijderen. Zitten we nu dan op de nieuwe of op de reeds oude wereld ? Wanneer de wereldbol ooit zal kantelen, zal hij weer een heel andere compositie weergeven van de ver-schillende werelddelen ten opzichte van elkaar.

Laten we het echter maar bij het nu houden en bij het gekende.

Een van de oudste levende wezens op deze aarde dat nog dicht bij het begin van alles staat, en door de vorm er niet kan om liegen, is de ammoniet, een voorwereldlijk weekdier. Een variante hierop die wij nu nog kennen is de huisjesslak, ofwel een horentje aan sommige zeestranden. Een meer geestelijk ontwikkeld dier van nu is een ram, met zijn ontrolde horens die vroeger reeds werden afgebeeld bij de Libische god “Ammon”.

Wanneer je deze wezens achter elkaar plaatst en op zoek gaat naar elk van de embrio’s, zul je vaststellen dat die aan elkaar gewaagd zijn.

In een veel verder stadium in de evolutie van de tijd, komen we tot het meest ontwikkelde dier dat zich wel kan onderscheiden ten opzichte van de anderen, nl. de mens. Het verschil met de rest is dat hij alleen bepaalt op welke manier zijn medemens mag worden “begraven” (bv. in de grond, boven de grond, verast of nu zelfs afgeschoten).

Daarom komt de vrouw (zie tekening) – die dichter bij Moeder Natuur staat dan de man – maagdelijk in deze nieuwe wereld, maar gevormd uit de oude wereld, te voorschijn. Dit gebeuren is in termen van de kosmos nog maar pas geschied, vandaar het geboortevlies dat nog aan benen en voeten hangt, wat te kennen geeft dat de mens nog heel veel heeft te ondergaan en dat hij zich moeizaam aan vorige posities moet onttrekken.

Aan jou, lezer, om jezelf ergens te situeren in deze evolutie.

Jef Van Leeuw